Astrid roemer booker prize

Astrid H. Roemer Over de gekte van een vrouw recensie en informatie van de inhoud van de roman uit van de Surinaams-Nederlandse schrijfster. Op 27 februari verschijnt de heruitgave van de roman van de roman van Astrid Roemer op de longlist staat van de International Booker Prize Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave. De roman is door onze redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Astrid H. Roemer Over de gekte van een vrouw recensie en informatie

• &#;Van alle Nederlands schrijvende auteurs benadert Astrid Roemer het meest de principes van de “écriture féminine”, met het verschil dat zij in haar welbewust revolutionair omgaan met taal-, stijl- en beeldconventies bovendien haar zwart bewustzijn tot uitdrukking brengt.&#; (Hannemieke Stamperius, Opzij)
• &#;Een naar binnen gekeerde roman vol erotiek en poëzie, tegen de achtergrond van de koloniale geschiedenis van Suriname. De thrillerachtige sfeer, gecombineerd met de poëtische beschrijving van de vrouwelijke binnenwereld, maakt het tot een heel bijzonder boek.&#; (Trouw)

Over de gekte van een vrouw

• Auteur: Astrid H. Roemer (Suriname, Nederland)
• Soort boek: roman uit
• Uitgever: Prometheus
• Verschijnt: 27 februari
• Omvang: pagina&#;s
• Uitgave: paperback / eboo

  Astrid H. Roemer kreeg in de PC Hooftprijs. De jury schreef toen dat de Surinaamse schrijfster de geschiedenis van haar land in de romans mooi ‘literair verbeeldde’ en dat ze zich scherp mengde in het debat. Maar toen Roemer vervolgens in een nog grotere prijs kreeg (de Prijs der Nederlandse Letteren), werd de uitreiking daarvan afgelast juist omdat ze zich ‘in het debat’ had gemengd en Desi Bouterse had verdedigd op Facebook en Twitter. Die voormalige president was kort daarvoor veroordeeld voor de ‘decembermoorden’, de moord op 15 intellectuele opponenten in Een flinke rel was geboren, en Roemer liep haar feestje mis, hoewel de prijs aan haar bleef toegekend. Het is symptomatisch voor de ingewikkelde positie van de postkoloniale schrijver. Men wil in Nederland wel verhalen lezen over de ‘exotische’ oud-kolonie, maar niet als het te ingewikkeld wordt en te politiek. De rel toont ook aan hoe lastig het is voor een auteur om met één been in het eigen land staat, en met het andere been in Nederland, het land van de voormalig overheerser. 

  Neem mij terug Suriname

  Roemers romans worden in Nederland uitgegeven, besproken en bekroond. Maar ze gaan altijd over Suriname. Zo vormt Astrid H. Roemer een belangrijke culturele schakel tussen de twee landen met hun pijnlijke, gedee

  Astrid Heligonda Roemer – die aanvankelijk het pseudoniem Zamani gebruikte – werd op 27 april geboren in Paramaribo (Suriname). Ze groeide met twee jongere zusjes en een broertje op in een creools middenklassegezin. Na de middelbare school ging ze naar de kweekschool (onderwijzersopleiding) en kreeg ze na verloop van tijd een liefdesrelatie met de veertien jaar oudere directeur van de school. Omdat haar ouders dat scherp afkeurden, vertrok ze in augustus naar Nederland. Ze woonde eerst een halfjaar bij familie in Utrecht en ging vervolgens – na een ruzie over het achterhouden van brieven van haar geliefde – op kamers wonen. Na voltooiing van haar opleiding keerde ze terug naar haar vaderland en ging als onderwijzeres werken. Omdat ze het – volgens haar racistische – sinterklaasfeest op school weigerde te vieren, werd ze op staande voet ontslagen. Nadat ze een tijd afwisselend in Suriname en Nederland had gewoond, vestigde ze zich in in Den Haag. Ze gaf Nederlands op een middelbare school en werkte een tijd op de afdeling Pers en Culturele Zaken van de Surinaamse ambassade. Van tot was ze hoofdredactrice van het diplomatieke blad Nieuw Suriname. In richtte ze theatergroep Bruin Brood en Spelen op, die aandacht vroeg voor de migrantencultuur, Suriname was tot een onderdeel van

  
  Mijn portret van letterhout
  Astrid H. Roemer

  Astrid H. Roemer heeft met haar gevarieerde literaire werk een lange ontwikkelingsweg afgelegd van sociaal protest naar vrouwenliteratuur en bij het feminisme aansluitende ‘liederatuur’ tot auteur van de recente geschiedenis van haar land. In publiceerde ze in Waarom zou je huilen mijn lieve, lieve het lot van een Surinaamse lotenverkoper, die zijn laatste lot niet kwijtraakt. Hij wint er de hondderdduizend mee, maar dan blijkt zijn lot in zijn armoedige onderkomen opgevreten te zijn door de ratten. Ziekte, verdriet, armoede, ouderdom, woonellende en dood zijn de motieven die de sociale aanklacht constitueren. Haar migratieroman Neem mij terug Suriname () werd in herschreven tot Nergens ergens, toen het remigratie-ideaal door de militaire coup onmogelijk geworden was. Het werk trok niet veel aandacht: noch in eigen land, noch daarbuiten.

  De doorbraak naar een Europees lezerspubliek kwam met de postmoderne roman Over de gekte van een vrouw, een fragmentarische biografie () waarin de positie van de vrouw in Suriname wordt geanalyseerd. Vrouwen gaan te gronde door het dominante masculien maatschappelijk normbesef dat het vrouw-zijn ontkent. Noeka loop na negen dagen huwelijk van haar man Louis weg. Ze is ond