Hans maarten van den brink biografie

Grappenmaker

‘Hoe beroer je mensen, raak je mensen, ontroer je mensen, op zulke wijze dat ze van je gaan houden. Dat is de essentie van alles.’

Het is geen wellness-goeroe die deze woorden spreekt, in juni vorig jaar, in een volgepakte congreshal te Haarlem, maar een beschaafd gebruinde en strak gekapte zakenman die er de filosofie achter het grootste mediabedrijf van Nederland en België mee omschrijft. Zijn naam is Christian Van Thillo en zijn bedrijf dpg bezit dagbladen (in Nederland de Volkskrant, Algemeen Dagblad, Het Parool, Trouw en een aantal regionale titels), tientallen tijdschriften, het nieuwsplatform , twee radiostations en kocht onlangs de televisiezenders van rtl (een transactie die nog op goedkeuring wacht).

Moeten we in deze werkwoorden – beroeren, raken, ontroeren, houden van – een journalistieke beginselverklaring zien? Biograaf Mark Koster kreeg Van Thillo in ieder geval niet te spreken, diens advocaat liet weten dat toegezonden vragen op ‘lasterlijke aannames’ waren gebaseerd.

Lasterlijk? Het boek is een hybride. Het berust waar het gaat om cijfers en andere feiten over het zakenimperium van Van Thillo op uitzoekwerk dat een degelijke indruk maakt. Ook over de levensloop, het karakter en de omgangsvormen van zijn onderwerp raadpleegde de biogra

H.M. van den Brink: Romantisch Spanje

‘Moet de wereld Spaans worden of Spanje werelds? Daar gaat het om. Daar gaat het altijd om.’

Vriend C., mijn beste vriend, heeft iets met Spanje.

‘Spaans!’ kan hij roepen, ‘Wat is dat Spááns!’, bij het zien van een verlaten dorpsstraat of wanneer er in een café een kom met soep voor ons op tafel wordt gezet. Ik zie dan meestal niks. Althans niet meer dan de straat en de soep en hoogstens nog een verkeerslicht, of de magnetron achter de tapkast waarin de soep zojuist met elektronen is gebombardeerd.

‘Spááns’ staat bij C. voor iets heel bijzonders, iets oorspronkelijks dat in de rest van Europa al lang verloren is gegaan. Ik ben een beetje een pretbederver van huis uit.

Wanneer we samen op reis zijn, leiden onze gesprekken over het specifieke en het algemene, het authentieke en de verwording, ons tegen de avond steeds naar hetzelfde punt, dat samenvalt met de vraag: waar gaan we eten en hoe kiezen we het restaurant?

C. meent dat een tocht door de sloppenwijken, waarbij op iedere splitsing voor de meest troosteloze mogelijkheid dient te worden gekozen, ons vanzelf naar een verveloze deur zal voeren waarachter een maaltijd op ons wacht die naar

Büch, Boudewijn Maria Ignatius ()

&#; Huygens ING - Amsterdam. Bronvermelding: Marsha Keja, Büch, 'Boudewijn Maria Ignatius ()', in Biografisch Woordenboek van Nederland. URL: []

Büch, Boudewijn Maria Ignatius, (wijziging geslachtsnaam bij beschikking van de Arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage op in Buch), schrijver, publicist en omroepmedewerker ('s-Gravenhage - Amsterdam ). Zoon van Marinus Renirus Büch (wijziging geslachtsnaam bij beschikking van de Arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage op in Buch), gemeenteambtenaar, en Alida Johanna Elfers.

Boudewijn Büch groeide op als de derde van zes zoons in een rooms-katholiek gezin in Wassenaar. Hoewel de achternaam Büch in officieel werd gewijzigd in Buch, zou Boudewijn zijn gehele leven de umlaut blijven voeren. Na de katholieke lagere school Sint Willibrordus in Wassenaar bezocht hij vanaf de HBS op het RK Lyceum St. Bonaventura in Leiden. In de schoolkrant De Vonk publiceerde hij in het gedicht 'Leven', en onder het pseudoniem 'boudy' zouden nog meer verzen volgen. Als hoofdredacteur zorgde Boudewijn ervoor dat het blaadje minder schools en volgzaam werd en een aantrekkelijker uiterlijk kreeg. Verder speelde hij ook in het schooltoneel.

Al sinds woonde Boudewijns vader niet meer

Kaarten tegen de borst

Op 2 december , het lijkt langer geleden, het was midden in de coronatijd, nam Angela Merkel met een militaire ceremonie afscheid van haar rol als bondskanselier. Dat is traditie. Het orkest van de landmacht speelde op haar verzoek naast een vrome koraal ook een liedje van de Oost-Duitse punklegende Nina Hagen. In het Bundeswehr-arrangement klonk het braver dan het origineel.

Maar dat paste bij iemand die ‘radicaliteit is niet de oplossing’ voert als motto in leven en politiek. Die steeds zo lang mogelijk wachtte met het nemen van beslissingen, altijd eerst wilde zien hoe de hazen liepen en op welke manier er een meerderheid viel te smeden, en tot dat moment liefst de kaarten tegen de borst van haar broekpak hield, schijnbaar onbewogen, hoogstens een dun glimlachje tonend, terwijl het haar gesprekspartners uitputte en tot wanhoop dreef.

Het werkwoord ‘merkelen’ werd in Duitsland voor dit procedé gemunt. Ze overleefde er in de zestien jaar dat ze regeerde tal van crises mee: op de financiële markten, rond de euro, in Oekraïne, over grote vluchtelingenstromen, over milieurampen en tot slot de pandemie. Ze toonde zich opgewassen tegen Trump en Poetin, ze had geen kind aan de oppositie in eigen land, won vier verkiezingen op rij voor haar partij. ‘We z

Brink, drukkerij uitgeverij ten definities

brink, drukkerij-uitgeverij ten

Drukkerij te Meppel.
In vestigde Harmen ten Brink zich in Meppel als boekhandelaar-uitgever op de hoek van Hoofdstraat-Groenmarkt. Neef Bernardus ten Brink vestigde zich in als boekdrukker op de Groenmarkt en was vele jaren de uitgever van de Nieuwe Meppeler Courant. In werd de drukkerij overgedragen aan zoon Harmen ten Brink, di
Gevonden op #encyclopedie-drenthe

brink, drukkerij-uitgeverij ten

Geen exacte overeenkomst gevonden.