Anna magnani biografie
In besloot Italiaanse diva bij uitstek Sophia Loren eindelijk toe te geven aan de vraag naar een geschreven biografie. Dat werd een tijdsdocument waarnaar zowat alle uitgevers wereldwijd al jaren hengelden. Het boek kreeg de titel “Ieri, oggi, domani” (Gisteren, vandaag, morgen).
Het verhaal van Sophia Loren leest bijna zelf als het script van een spannende Hollywoodfilm. Zij wordt in geboren in Napels als Sofia Villani Scicolone uit een buitenechtelijke relatie. Vader Riccardo Scicolone weigert haar moeder te trouwen. Al gauw verlaat hun vader haar en haar jongere zusje. Hun moeder neemt hen mee om te gaan wonen bij hun grootmoeder in Pozzuoli, niet ver van Napels. Haar jeugd kenmerkt zich door grote armoede, veroorzaakt door de gezinssituatie maar ook door de tweede Wereldoorlog. Immers, de munitiefabriek in hun woonplaats Pozzuoli is een voortdurend mikpunt van geallieerde bombardementen.
Carlo Ponti
Op de Miss Italia schoonheidswedstrijd van is Loren finaliste. Hoewel ze niet wint, ontdekte filmproducent en latere echtgenoot Carlo Ponti haar, en liet haar prompt een screentest doen. Na wat kleine figurantenrolletjes in Rome, zoals in Quo Vadis (), maakte ze op haar twintigste haar échte filmdebuut dankzij de 22 jaar oudere Carlo Ponti, die de Sica’s prent “L’oro d
Zijn vader was architect. Roberto Rossellini zelf was al op jonge leeftijd bijzonder gefascineerd door alles wat mechanisch was. Tijdens zijn jeugdjaren kan hij voor een aantal ingenieuze toestellen als uitvinder bestempeld worden.
Maar gaandeweg raakte hij ook geïnteresseerd in film. Hij heeft dan ook heel wat tijd gesleten in een filmzaaltje in Rome dat zijn vader had ontworpen.
In zijn latere carrière combineerde Rossellini de twee vermelde zaken. Zo vond hij een aantal zaken uit op vlak van camera, lenzen en belichting die hij later met succes zou gebruiken in zijn films.
Roberto Rossellini kwam in de filmwereld terecht in maar eigenlijk als amateur. Zijn eerste films waren kortfilms die hij opnam in een kamer die hij had omgevormd tot een soort van studio in de villa van de familie Rossellini, gelegen vlakbij Rome.
De tweede daarvan, Prelude à l’après-midi d’un faune, werd geweerd door de Italiaanse censuur die de prent omschreef als onfatsoenlijk. Uitgerekend op dat moment probeerde het fascistische regime jong talent van goeden huize de stap naar de nationale filmindustrie te doen zetten. Niet verrassend dat Rossellini dan ook in de armen van het regime werd gesloten : hij werd aangewezen om aan het scenario te schrijven
Lang geleden heb ik in Italië gewoond en daar een fascinatie voor het mediterrane gebied en de Italiaanse vrouw/mamma/godin ontwikkeld.
Alles moet zijn plaats vinden, ook idolen. De grote muze heb ik daar gevonden. Dit is geen toeval.
Het beeld dat je je van een godin zoekt mag niet echt aanraakbaar zijn. Afstand is fundamenteel, maakt mooier, mysterieuzer, geeft een geur van heiligheid. Ook de tijd kan helpen, door de muze in een andere periode te plaatsen staat ze op een nog onbereikbaarder plek.
Ik heb iets met de jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik ben geboren in In dat jaar is de mooiste auto ooit gepresenteerd; de Citroen DS (déesse = godin). Maar belangrijker, in dat jaar ontving Anna Magnani een Oscar. En haar heb ik verkozen.
Anna begon als een ster van de ‘witte telefoon’ films (comedy’s die verhalen van intriges, mogelijke rijkdom, illusies die uiteen spatten). Onverteerbare films, te veel kitsch, dus niet aanbevelenswaard als je iemand op een voetstuk hijsen wilt. Ik heb er een gezien, dat moest. Daarna nooit weer.
Anna in een 'witte telefoon film'.
Later schittert ze in films van het neo-realisme. Luchino Visconti neemt van die stijl afstand met de film ‘Bellissima’ Mamma Roma ()
Zestig jaar geleden regisseerde Pasolini pas op z’n veertigste zijn tweede langspeelfilm Mamma Roma (). Nog voor Pasolini zijn eerste film draaide, was hij al een bekend en berucht dichter in het Friuliaans dialect en het Italiaans — hij schreef zijn eerste gedichten op zevenjarige leeftijd —, was hij een vurige brievenschrijver, een controversiële polemist en essayist en een schandaalwekkende romanschrijver. Vanuit zijn filmmaken ging Pasolini ook nog theater en zelfs liedjes schrijven. Alsof dat nog niet genoeg was, tekende en schilderde hij ook en onder impuls van kunsthistoricus Roberto Longhi schreef Pasolini over beeldende kunst. Hij reisde ook graag. Naar Oost-Europa, Griekenland, India, Marokko, Egypte, Kenia, Soedan, Brazilië…. En dan nog was er tijd voor voetbal en om veel, vluchtig en zuchtig de liefde te bedrijven. De mens, intellectueel en kunstenaar Pasolini stond vaak alleen en eenzaam in de strijd tegen verbale en fysieke aanvallen van zowel de traditionele linker- als de extreem rechterzijde van het politieke spectrum. Pasolini werd veroordeeld voor blasfemie, hij werd beschimpt en bespot voor zijn homoseksualiteit en zijn seksuele omgang met minderjarige jongens. Hij moest juridische processen ondergaan en moest altijd censuur trotseren. Niet
De &#;echtste van alle actrices&#; werd ze genoemd. In Filmhuis Den Haag is vanwege de honderdste geboortedag van Anna Magnani een retrospectief te zien van de Italiaanse actrice. &#;In twee uur met Magnani komt alles voorbij.&#;
Het verhaal wil dat toen Roberto Rossellini van Ingrid Bergman het telegram ontving dat ze uit Hollywood naar Parijs was gekomen om zich aan zijn zijde te voegen, hij net met zijn minnares Anna Magnani aan het diner zat in een hotel. De portier fluisterde de naam van de afzender in Rossellini&#;s oor. Die probeerde het telegram ongemerkt in het borstzakje te laten glijden, maar vergeefs. Magnani zag het, stond op, pakte haar bord en kieperde het over Rossellini&#;s hoofd. In de biografie van Roberto Rossellini is het soep, in de biografie van Ingrid Bergman gaat het om spaghetti. Hoe dan ook, het druipt, en het komt niet meer goed.
Tja. Wie verkiest nu de brave, blonde, best saaie Bergman boven Anna Magnani, dacht destijds niet alleen Anna Magnani. De sensuele Italiaanse actrice had al een aardige internationale reputatie opgebouwd: de bulderende lach, hese stem, ogen als schitterlichten met daaromheen donkere schaduwen, scherpe frons, machtige heupen, brede boezem. Geen typische filmschoonheid, maar echt veel tijd om daar bij stil te staan gaf ze j
Mamma Roma ()
Zestig jaar geleden regisseerde Pasolini pas op z’n veertigste zijn tweede langspeelfilm Mamma Roma (). Nog voor Pasolini zijn eerste film draaide, was hij al een bekend en berucht dichter in het Friuliaans dialect en het Italiaans — hij schreef zijn eerste gedichten op zevenjarige leeftijd —, was hij een vurige brievenschrijver, een controversiële polemist en essayist en een schandaalwekkende romanschrijver. Vanuit zijn filmmaken ging Pasolini ook nog theater en zelfs liedjes schrijven. Alsof dat nog niet genoeg was, tekende en schilderde hij ook en onder impuls van kunsthistoricus Roberto Longhi schreef Pasolini over beeldende kunst. Hij reisde ook graag. Naar Oost-Europa, Griekenland, India, Marokko, Egypte, Kenia, Soedan, Brazilië…. En dan nog was er tijd voor voetbal en om veel, vluchtig en zuchtig de liefde te bedrijven. De mens, intellectueel en kunstenaar Pasolini stond vaak alleen en eenzaam in de strijd tegen verbale en fysieke aanvallen van zowel de traditionele linker- als de extreem rechterzijde van het politieke spectrum. Pasolini werd veroordeeld voor blasfemie, hij werd beschimpt en bespot voor zijn homoseksualiteit en zijn seksuele omgang met minderjarige jongens. Hij moest juridische processen ondergaan en moest altijd censuur trotseren. Niet
De &#;echtste van alle actrices&#; werd ze genoemd. In Filmhuis Den Haag is vanwege de honderdste geboortedag van Anna Magnani een retrospectief te zien van de Italiaanse actrice. &#;In twee uur met Magnani komt alles voorbij.&#;
Het verhaal wil dat toen Roberto Rossellini van Ingrid Bergman het telegram ontving dat ze uit Hollywood naar Parijs was gekomen om zich aan zijn zijde te voegen, hij net met zijn minnares Anna Magnani aan het diner zat in een hotel. De portier fluisterde de naam van de afzender in Rossellini&#;s oor. Die probeerde het telegram ongemerkt in het borstzakje te laten glijden, maar vergeefs. Magnani zag het, stond op, pakte haar bord en kieperde het over Rossellini&#;s hoofd. In de biografie van Roberto Rossellini is het soep, in de biografie van Ingrid Bergman gaat het om spaghetti. Hoe dan ook, het druipt, en het komt niet meer goed.
Tja. Wie verkiest nu de brave, blonde, best saaie Bergman boven Anna Magnani, dacht destijds niet alleen Anna Magnani. De sensuele Italiaanse actrice had al een aardige internationale reputatie opgebouwd: de bulderende lach, hese stem, ogen als schitterlichten met daaromheen donkere schaduwen, scherpe frons, machtige heupen, brede boezem. Geen typische filmschoonheid, maar echt veel tijd om daar bij stil te staan gaf ze j