Schweizer zeitung biografie trump

Deze borrelnaam Pait () is afkomstig uit Nederlands-Indië en gaat terug op het Maleise pa(h)it ‘bitter’. Oorspronkelijk werd er een ‘glaasje jenever met enkele druppeltjes bitter’ mee aangeduid, maar al snel werd het voor ‘borreltje’ in het algemeen gebruikt. Men sprak tevens van paiten ‘borrelen’ en van paitfles ‘jeneverfles’.
De behoeften van de Europeanen in Indië na het drinken van een borrel zijn in fraai beschreven door J.B. van Doren in zijn Fragmenten uit de Reizen in den Indischen Archipel:

Tegen 12 ure komt men bij elkander, om een glas madera met pahit (bitter) te gebruiken. Vervolgens gaat men op zijn grabat een dutje doen: een algemeen aangenomen gebruik in Indië, ja, de Javaan zelfs houdt zich van 12 tot 3 uren verscholen in zijne belommerde bamboezen woning. De oudgast, die moeijelijk in slaap komt, zonder een klein hulpmiddel, laat zich pidjetten — dat wil zeggen, een zachte drukking van armen, beenen en voeten. Dit is het werk van eene of twee oude slavenmeiden, die met eene aangeborene behendigheid van al de grillen en nukken van zulke oude snaken de juiste maat weten. Deze hulpmiddeltjes gaan soms verder, doch de kieschheid laat ons niet toe, hierover uit te weiden.
Is dit beter, Toean Barneveld Binkhuijsen?

De helft van alle referenda wereldwijd komt voor rekening van Zwitserland. Maar de afgelopen jaren ging de rechts-populistische SVP daar steeds weer mee aan de haal. Totdat het soevereine stemvolk terugsloeg. Katarina Holländer over de zonzijde van directe democratie.

Tekst: Katarina Holländer
Illustratie: Ruedi Widmer

Ik was trots. `Tri-tra-trallala’, las ik. &#;Tri-tra-trallala!’, neuriede Kasper, en dan vroeg hij: &#;Zijn jullie allemaal daar?’ En ik was daar. Voor het eerst had ik een heel boek alleen uitgelezen, en het bracht me in een soort van trance. Ik had mijzelf bevrijd van voorlezers en kon nu voortaan zelf in boeken duiken om te ontdekken wat in hen verborgen lag. Die boeken &#; volgepakte doosjes waarin hele werelden en verre avonturen staken, die kunstig op hun smalle kant balanceerden en zich tegen elkaar aan drukten, schijnbaar om zich te verstoppen – ze waren voor mij niet langer gesloten.
&#;Seid ihr alle da’ was een boek over Kasper, de Duitse versie van Jan Klaassen, maar dan zonder Katrijn. Op het onbezorgd hemelsblauw gekleurde omslag stond Kasper, een onnozele vent, met zijn puntmuts en zijn grote neus, en dat de schrijver ervan Guggenmos heette, kon ik me ook tientallen jaren later nog herinneren. De verhalen zelf herinner ik