Oeke hoogendijk biografie
Documentairemaker Oeke Hoogenijk scheidt de mythe van de mens in haar doortastende documentaire over componist Karlheinz Stockhausen. Licht is tegelijk een lofzang en een kritiek op het genie dat in overleed maar alom aanwezig is in de film.
In wordt door onder meer de Nationale Opera en het Holland Festival het ambitieuze plan opgevat om Licht van Karlheinz Stockhausen () op de bühne te brengen. De Duitse componist, die bekend staat om zijn avantgardistische, atonale composities, werkte 26 jaar aan zijn magnum opus dat zeven opera’s en 29 uur beslaat. Theaterregisseur Pierre Audi en de twee vrouwen met wie Stockhausen jarenlang samenleefde, Suzanne Stephens (muzikaal en dramaturgisch adviseur) en Kathinka Pasveer (muzikaal leider), slaan zodoende de handen ineen om met een gigantisch team dat bestaat uit meer dan vijfhonderd dansers en musici het schier onmogelijke te bewerkstelligen.
Die inspanning resulteert in het voorjaar van in een voorstelling waarover de New York Times kopt: “Three Days, Four Helicopters, One Bone-Shaking Opera.” Documentairemaker Oeke Hoogendijk (Mijn Rembrandt, ) toont de logistieke operatie die hieraan voorafging. Jarenlang filmde ze de voorbereidingen; zo komt ze op een gegeven moment terecht bij de vrouw die in een jaar tijd (!) repeti
Hoe is het mogelijk dat onder het terreurbewind van Stalin het muziekleven bloeide? Michel Krielaars, chef Boeken bij NRC en auteur van onder meer Het brilletje van Tsjechov, schetst in De klank van de heilstaat in tien portretten de uitdagingen en gevaren rondom het componeren en spelen van muziek in de Sovjet-Unie. Volgens Trouw doet Krielaars een &#;fascinerende poging iets van die complexe werkelijkheid uit de doeken te doen.&#;
Van tot en met was schrijver, dichter en muzikant Nyk de Vries Dichter fan Fryslân. In zijn recentste bundel Asman vind je tweetalige gedichten uit die periode en nieuwe prozagedichten. Bij de bundel horen bovendien een achttal prachtige videoclips. Deze middag levert Nyk de Vries ook een muzikale bijdrage.
Waar: Grand Theatre, Gr
In maakte Oeke Hoogendijk onder de titel The Holocaust Experience een documentaire over de manier waarop de Holocaust in onze tijd wordt verbeeld. Ze filmde voornamelijk op drie locaties: in het Museum of Tolerance in Los Angeles, in het United States Holocaust Memorial Museum in Washington, en in het voormalige vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau in Polen. De documentaire toont hoe beide Amerikaanse Holocaustmusea proberen om de bezoekers zo ‘authentiek’ mogelijk de geschiedenis van de Holocaust te laten beleven. Bij binnenkomst krijgen ze een kaart met daarop de persoonsgegevens van een van de slachtoffers. Daarna worden de bezoekers door een tot in detail verzorgde documentatie van de deportatie, selectie en genocide geleid, tot en met de aankomst in een nagebouwde gaskamer. Daar confronteren monitoren de bezoekers met de beruchte opnames van stapels lijken. Ieder museumvertrek correspondeert met een nieuwe pagina van het document dat de bezoekers is uitgereikt om zo, stap voor stap, de toenemende ontmenselijking van ‘hun’ slachtoffer kenbaar en invoelbaar te maken.
De documentaire wisselt de beelden van de Holocaustmusea af met die van het voormalige vernietigingskamp Auschwitz. In een van de scènes laat Hoogendijk de hoofdconservator van het Staatsmuseum Auschwitz-
Dichter bij Rembrandt dan filmmaker Oeke Hoogendijk komt een sterveling niet
Toen regisseur Oeke Hoogendijk logeerde in het kasteel van Richard Scott, de Schotse hertog van Buccleuch en een van de hoofdpersonen in haar documentaire Mijn Rembrandt, passeerde ze elke dag Rembrandts Lezende oude vrouw, op weg naar de ontbijtzaal. En elke dag weer stond ze automatisch stil bij het schilderij uit ‘Dan moest ik even een buiging maken. Ik vond het onbeleefd om haar zo voorbij te lopen.’
Het schilderij is niet zo’n portret dat je met de ogen volgt. Integendeel, de vrouw die Rembrandt in de 17de eeuw schilderde, merkt de toeschouwer niet eens op, zo verdiept is ze in haar boek waaruit licht lijkt te stralen. Toch is ze, zoals de hertog haar bijna verliefd omschrijft, ‘de sterkste aanwezigheid’ in dat kasteel vol kunst.
Een mens kan intens van een Rembrandt houden. In de documentaire Mijn Rembrandt portretteert Hoogendijk verschillende personages die een hartstochtelijke passie hebben voor een of meerdere schilderijen van de Hollandse meester. Ze hebben er een, zoals de hertog. Ze willen er zoveel mogelijk, zoals de Amerikaanse kunstverzamelaar Thomas Kaplan. Ze denken een nieuwe te ontdekken, zoals kunsthandelaar Jan Six. Of ze willen twee topstukken aanschaffen, zoals Rijks
Geen componist kan meer gemengde gevoelens oproepen dan de in overleden Karlheinz Stockhausen. Dat werd geweldig geïllustreerd door een documentaire die enige tijd geleden bij NPO werd uitgezonden. Die documentaire ging over het maken van de voorstelling Light, een op het oog onmogelijk uit te voeren opera die zich over zeven avonden uitstrekt. De documentaire bood echter veel meer, en was ook een selectieve biografie van deze beroemde moderne componist, veelal gezien als de grondlegger van de elektronische muziek (maar dat beschouw ik als te veel eer), naar wiens muziek vrij weinig mensen met genoegen luisteren. Ik heb anderhalf uur met open mond en stijgende verbazing gekeken naar deze documentaire.
Wat mij fascineerde aan de man was zijn onbegrensde hufterigheid. Ook zonder dat hij die onbeluisterbare muziek had gecomponeerd zou dat al een goed boek waard zijn. Maar wellicht is zijn egocentrische en hufterige gedrag te verklaren uit de mate waarin hij bejubeld is geworden door een onduidelijke elite. Wie zal het zeggen. Laat ik wat voorbeelden geven van zijn grensoverschrijdende gedrag.
Bindingsangst of onblusbare geldingsdrang?
Tijdens zijn tijd op het conservatorium ontmoet hij een vrouw, ietsje ouder dan hij, die hij eeuwige trouw belooft. Hij trouwt met haar en