Bertolt brecht
Bertolt Brecht (), een biografie
De goede mens van Sezuan
De heilige Bertolt
HONDERD JAAR geleden is Bertolt Brecht geboren en de herdenking daarvan bevalt me niks. Het begint er al mee dat ik moet uitleggen dat Brecht () schrijver was, vooral geroemd om zijn politiek geengageerde toneelstukken die al jaren niet meer worden opgevoerd, principieel communist, dichter en toondichter van twee muziek-dramatische meesterwerken: Driestuiversopera en Mahagony, beide getoonzet door Kurt Weill.
Voor zover Brecht in Duitsland en Nederland is herdacht, gebeurde dat door hem te castreren. Pijnlijk, en nog eens pijnlijk in het figuurlijke: hij werd gevierd om precies datgene wat hij veroordeelde. Zijn werk werd teruggebracht tot aangename satire, geschikt als amusement voor degenen die erdoor op de korrel worden genomen, zijn gedichten werden opgevoerd als algemeen menselijke soho-li-daha-ri-teiheitsliederen.
Zelf formuleerde Brecht rare theorieen over toneel en opera. Toneel moest 'vervreemden', dat wil zeggen: de toeschouwers niet in staat stellen zich met de hoofdrolspelers en hun problemen te identificeren. Zijn 'episch theater' was er slechts op gericht te laten zien hoe de wereld in elkaar zat. Nog harder ging Brecht tekeer tegen de 'kulinarische Opera', waarvan onderwerp en muziek tegemoet kwamen aan de emotionele en culturele behoeften
Over deze blog
De Driestuiversopera,Mahagonny, De zeven doodzonden, de &#;Ballade van de soldatenvrouw&#; – alles waarbij Bertolt Brecht en Kurt Weill de handen ineensloegen veranderde in goud. En passant hervormde de niets en niemand ontziende Brecht het toneel meer dan enig ander sinds Ibsen.
***
Er viel best wat af te dingen op de reputatie van Bertolt Brecht (). Als scheppend kunstenaar had hij veel te danken aan de toneelmakers, schrijvers en vooral de musici met wie hij samenwerkte; als mens nam hij het niet zo nauw met de echtelijke trouw en laadde hij de verdenking op zich met alle politieke winden mee te waaien. Toch verdiende hij niet de karaktermoord die in op hem gepleegd werd met de biografie The Life and Lies of Bertolt Brecht. Hierin schilderde de Amerikaanse sloddervos John Fuegi de pionier van het moderne theater af als een leugenaar, een oplichter en een artistieke vampier. Volgens Fuegi waren bijna al Brechts beroemde toneelstukken grotendeels geschreven door de vrouwen die hij om zich heen verzamelde, en als hij al niet de credits van teksten en liedjes aan zichzelf toeschreef, eigende hij zich wel het leeuwendeel van de royalties toe.
Misdaad loonde, volgens Fuegi. Immers, de namen van Elisabeth Hauptmann (co-auteur van de meeste van Brechts
De Ebony Band werd in opgericht door Werner Herbers, vm. solo-hoboïst van het Kon. Concertgebouworkest en bestaat uit een kern van musici afkomstig uit ditzelfde orkest. De groep heeft zich ten doel gesteld: het uitvoeren van moderne, ongebruikelijke en avontuurlijke muziek van de vorige eeuw met de nadruk op de eerste helft daarvan. Op de programma's komen veelvuldig namen voor van onbekende componisten, die mede hun tijd hebben bepaald en van wie het van belang is ze (opnieuw) uit te voeren (aldus het eerste Ebony programma in het seizoen ).
Zo maakte de Ebony Band een serie programma's rond de zogenaamde 'Entartete Musik', het Bauhaus en rond componisten die betrokken waren bij de Spaanse Burgeroorlog. Programma's over Russische Revolutionairen en de Mexicaanse componist Revueltas volgden, evenals een muziektheater-productie met werken van Kurt Weill en Walter Gronostay in het Holland Festival van
In het seizoen 95/96 presenteerde de Ebony Band een programma rond invloeden van de Tweede Weense School, een project in samenwerking met het Nederlands Filmmuseum getiteld Een Scherzo van Scherven en tijdens het Holland Festival twee korte opera's uit van de Duits-Amerikaanse componist Stefan Wolpe.
In speelde de Ebony Band met succes een meesterwerk dat echter niet vaak
Sven Ratzke
'Glamour animal', 'Homme Fatale' en 'Enfant terrible': typeringen die de zanger en entertainer Sven Ratzke zoal ten deel zijn gevallen. In wordt hij na een optreden in Berlijn door de Duitse krant Der Tagesspiegel zelfs benoemd tot 'prins van het Duitse chanson'.
Deze Duitse Nederlander wordt in geboren in een sportwagen vlakbij de Duitse grens. Zijn Berlijnse voorouders treden op in het variété van de gouden jaren 20, in de edele Wintergarten, waar trapezeartiesten, komedianten en slangenbezweerders hand in hand gaan. Met zijn moeder groeit hij op in een klooster in de Ooijpolder nabij Nijmegen. Op zijn 15e schrijft hij zijn eerste tragedies. Op zijn 16e lokt hij publiek de tenten binnen op theaterfestival Boulevard of Broken Dreams.
Op laatstgenoemde festival begint Ratzke zijn carrière op jarige leeftijd met chansons van Fassbinder en Kurt Weill: Lieder von Huren und armen Mädchen. Na een tournee in - door Nederland en Duitsland en uitnodigingen voor Frankrijk en Denemarken ontwikkelt hij zich snel tot een waar podiumbeest.
Tussen en maakt hij diverse liederenprogramma's, waaronder Deutschland mein Schlagerhotel en Heaven is in Germany, waarbij hij zich laat begeleiden door een vaste pianist en soms door een band. Bovendien maakt hij in twee zomershows