De kleine blonde dood recensie

De kleine blonde dood door Boudewijn Büch

De kleine blonde dood

1. Beschrijvingsopdracht

Motivatie boekkeuze

Ik heb het boek De kleine blonde dood gekozen.
In het Laaglandboek stond een fragment uit dit boek en dat sprak me erg aan. Omdat het een erg ontroerend stukje was.
Ook de titel vond ik mooi, het klonk erg treurig, en dat is een onderwerp dat ik ook wel interessant vind om te lezen.

Eerste persoonlijke reactie

Ik vond het boek erg ontroerend op het moment dat het zoontje van Boudewijn overlijdt. Het is zo omschreven dat het zo echt lijkt dat je denkt dat je het bijna zelf meemaakt.
Het boek is ook werkelijk geschreven. Dat komt waarschijnlijk omdat het een autobiografie is en dus echt is gebeurd.
Het verhaal is somber. Door dat schrijver geen leuke jeugd heeft gehad, en zijn zoontje overlijdt is het hele boek best somber.
De opbouw van het verhaal is ingewikkeld, doordat er veel flash–backs zijn.
Er wordt afwisselend vertelt over de jeugd van de schrijver en over de schrijver tot een
jaar of Doordat het verhaal zo ingewikkeld is, vind ik sommige momenten ook onsamenhangend.

Samenvatting

Het verhaal begint als Boudewijn op schoolreisje gaat als kleine jongen en hij van zijn vader als enige niet over de Duitse grens mag. Z’n vader w

Boudewijn Büch

door Michel Boll

1. Biografie

Boudewijn Maria Ignatius Büch werd op 14 december geboren in Den Haag. Hij bracht zíjn jeugd door in Wassenaar, in een gezin met vijf broers. Zijn lagere-schooltijd in Wassenaar werd enkele malen onderbroken door langdurige ziektes en een verblijf van een jaar in een jeugdpsychiatrische inrichting. Nadat in zijn ouders waren gescheiden, bleef hij bij zijn moeder wonen en werd het contact met de vader volledig verbroken. De gymnasiumopleiding in Leiden werd niet afgemaakt, een staatsexamen was nodig voor Büch zich in als student kon laten inschrijven aan de Leidse universiteit. In deed hij doctoraalexamen Duits en in Nederlands. In deze laatste studierichting op basis van onderzoek naar de geschiedenis van het drugs- en medicijngebruik in de Nederlandse literatuur. Enkele jaren was hij voorzitter van de landelijke studentenwerkgroep homoseksualiteit.

Van tot werkte hij als redacteur en columnist in de universitaire pers voor de universiteitsbladen Mare (Leiden) en Folia (Amsterdam). Hij debuteerde in als dichter met de bundel Nogal droevige liedjes voor de kleine Gijs. Hij werkt (of werkte) als journalist voor Het Parool, NRC Handelsblad, De Volkskrant, Vrij Nederland, De Tijd, Man, Nieuwe

autobiografictie

 

 

 

 

 

 

VERANTWOORDING

Dit verhaal is grotendeels gebaseerd op het persoonlijke archief van Boudewijn Büch zoals zich dat bevindt in het Literatuurmuseum te Den Haag. De erven Buch hebben dit archief in aan het museum overgedragen onder voorwaarde dat het tot gesloten zou blijven.
In gaven zij Eva Rovers exclusief toestemming om het archief te onderzoeken ten behoeve van haar biografie BOUD. Het verzameld leven van Boudewijn Büch (Amsterdam, ). Ook stemden de erven in met de openbaarmaking van een aantal archiefstukken in dit verhaal op , waarvoor dank.

 

FOTO’S

De foto’s in dit verhaal zijn, tenzij anders vermeld, afkomstig uit het persoonlijke archief van Boudewijn Büch in het Literatuurmuseum of van de familie Buch. Van de portretten die zijn afgebeeld aan het begin van de acht biografische hoofdstukken (en die dus ook zijn gebruikt voor de startpagina/navigatie) zijn de volgende afkomstig uit andere collecties:

‘De romanticus’: © Peter van Zonneveld

‘De verhalenverteller’: © Pol de Jong

‘De verzamelaar’: © Ruud Wagenvoort

 

heeft ernaar gestreefd alle rechthebbenden te achterhalen. Degenen die desondanks menen ze

Boudewijn Büch - De kleine blonde dood ()



Onverbloemd autobiografisch



Boudewijn Büch, de supersalesman van de Nederlandse literatuur op de vaderlandse TV roept bij mij beelden op van onsamenhangend enthousiasme, die het moeilijk maken om onbevangen een boek van hem te lezen. Met enige tegenzin begon ik dan ook aan De kleine blonde dood en zag steeds dat verouderde page-hoofd voor me: "Hier een prachtige verhalenbundel van Hans Andries! Geen gezicht! Zo heet het en het is een prachtige bundel verhalen! Vind ik! En dan heb ik hier" Maar zijn eigen boek viel heel erg mee.

Of Büch echt schrijven kan, zal later ooit nog wel eens blijken. In dit verhaal staan nogal wat moeizame zinnen en onnodige terzijden, maar die vallen weg tegen de overdaad van schrijvers' goudmijn: Zijn treurige jeugd en later leed. Onverbloemd autobiografisch beschrijft hij de relatie die hij had met zijn vader en de korte tijd waarin hij zelf de vaderrol vervulde. Büch senior was een Duitstalige jood die voor de oorlog naar Nederland vluchtte en daar trouwde met een Italiaanse emigrante. Tijdens de oorlog verrichtte hij heldendaden die hem veel onderscheidingen opleverden, maar na de bevrijding bleef hij zo door het verleden bezeten dat hij een ramp werd voor het gezin.

In de eerste he

Het ontstaan van een scenario is vaak een spannend verhaal op zich, vol bizarre wendingen en conflicten. Dit keer in De Conceptie: hoe Jean van de Velde een mystificatie van Boudewijn Büch omzette in een persoonlijk verhaal.

In publiceerde Boudewijn Büch De kleine blonde dood. De roman ging over een jonge dichter, die terugkijkt op zijn moeizame verhouding met zijn tirannieke vader, wat wordt gespiegeld met het wrede einde van de dichters eigen ervaring met het ouderschap als zijn zoontje Micky op vijfjarige leeftijd sterft. De hoofdfiguur heette Boudewijn. In interviews bevestigde Büch nadrukkelijk dat het verhaal autobiografisch was. Producent Rob Houwer zag in dit boek potentie voor een film in de geest van Turks Fruit, kocht de rechten en vroeg Jean van de Velde voor scenario en regie.

Van de Velde zocht contact met Büch en al gauw viel het hem op dat de schrijver ontwijkende antwoorden gaf op vragen over zijn overleden zoontje. Büch wilde de regisseur niet het graf van het kind laten zien of hem in contact brengen met de moeder. Nu had Büch al een sluimerende reputatie als fabulant, die verdraaide of onware verhalen over zichzelf de wereld in hielp, waar hij op den duur zelf in leek te gaan geloven. Langzaam rees bij Van de Velde de vraag: is dit verhaal wel zo autobi