Petrarch

Giovanni Boccaccio

Giovanni is geboren in Italie (in Cerlado of in Florence) rond Juli in Zijn vader was een gewone koopman. Hij was een schrijver, dichter en humanist. In trouwde hij met Margherita de' Mardoli.
In studeerde hij rechten in Napels. Later ging hij een opleiding volgen om een schrijver te worden. Dat deed hij aan het hof van Napels. In ging hij naar Parijs, om de literarure goed te leren kennen en hij was er geïnteresseerd in.. Hij bleef daar 8 jaar, daarna ging hij terug naar Florence. Tussen en ging hij veel verhalen schrijven. Dat deed hij in Toscane. Hij heeft ook de “Il Decamerone” geschreven die misschien wel het beroemdste is binnen de Italiaanse literatuur.
In maakte hij zijn Il decamerone. Deze beschouwde een verzameling van honderd verhalen. In het voorwoord van de Decamerone schrijft hij dat je vrolijke en droevige liefdesgeschiedenissen en andere avontuurlijke gebeurtenissen tegen zal komen. Hij wilde dat je veel plezier en goede raad in de verhalen krijgt, zodat je kunt leren wat je wel en niet moet doen.
In de Decamerone gaat het om zeven vrouwen en drie mannen(totaal 10). Deze mensen zijn in gevlucht vanwege de pest vanuit Florence naar een landgoed. Ze leven tien dagen in een tijdelijke afzondering. Daarbij

Giovanni Boccaccio Decamerone recensie boekbespreking en informatie over de inhoud van dit beroemde Italiaanse boek met erotische verhalen ten tijde van de pest in Florence aan het einde van de Middeleeuwen.

Giovanni Boccaccio Decamerone Recensie en Informatie

De Nederlandse vertaling van de Decamerone, van Frans Denissen, is verschenen bij Uitgeverij Athenaeumj. Je vindt hier de waardering en informatie over deze bijzondere boek. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze beroemde klassieker uit de wereldliteratuur.

Decamerone

Schrijver: Giovanni Boccaccio (Italië)
Soort boek: verhalen
Origineel: Decamerone (–)
Nederlandse vertaling: Frans Denissen
Uitgever: Athenaeum
Omvang: pagina&#;s
Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van het boek van Boccaccio

Florence, De stad is getroffen door een pestepidemie, die genadeloos om zich heen grijpt. Zeven jonge vrouwen en drie jongemannen besluiten Florence te ontvluchten en trekken zich terug op het Toscaanse platteland. Om de tijd te doden vertellen ze elkaar elke dag verhalen, die variëren van scabreus tot hoofs, van dramatisch tot komisch. Allemaal zijn ze een lofzang op het menselijk vernuft en op het rake woord, dat levens kan re

Giovanni Boccaccio

Filosofie

utopie

Utopie is een in de fantasie geconstrueerde ideale (maatschappelijke) toestand, afgeleid van de titel van het beroemde traktaat Utopia () van Thomas More, die men vrij zou kunnen vertalen met \'Nergenshuizen\'. \'Topos\' is Grieks voor \'plaats\' en de \'u\' kan staan voor het Griekse \'ou\' dat \'niet\' betekent (een niet bestaande plaats); de \'u\' kan ook staan voor het Griekse \'eu\' dat \'goed\' betekent (een goede plaats).
In een utopie wordt volledig recht gedaan aan de morele en rationele principes van de mens. In deze fantasiewereld wordt vaak kritiek op de bestaande orde geprojecteerd en is de utopie een aanklacht tegen sociale ongelijkheid, economische uitbuiting of seksuele repressie.

Het tegenovergestelde van de utopie is de dystopie, een verre van ideale samenleving. \'Dys\' is in het Grieks \'slecht\' (een slechte plaats). In de geneeskunde wordt de term dystopie gebruikt om een afwijkende ligging van organen aan te duiden (verkeerde plaats).

Giovanni Boccaccio en de neus en de baard van Dante

In werd in het stadhuis van Orvieto een onbekend portret van Dante gevonden met baard (zie fig.8). Boccacio heeft het in zijn beschrijving over capelli e la barba spessi, crespi e neri, maar wat die “dikke” baard betrof is dat blijkbaar altijd geïnterpreteerd geworden als een stevige baardgroei. Het portret van Orvieto dat misschien het werk is van Federico Zuccari (de man die de fresco’s op de koepel van de dom van Firenze geschilderd heeft) en dateert uit ca. zou gebaseerd zijn op het schilderij van Cristofano di Papi del Altissimo uit de Uffizi. Op dat portret is echter geen baard te zien en het zou kunnen dat de baard van Orvieto er misschien achteraf is bijgeschilderd want een man met een baard in de tijd van Dante was een revolutionair en dat paste niet in het plaatje. Over het uitzicht van zijn neus bestond er duidelijk geen twijfel.

Dit portret bewijst nog maar eens dat de tekst van Boccaccio letterlijk werd genomen en enorm veel impact gehad heeft op vele kunstenaars in de loop der tijden.

Misschien heeft Boccaccio in zijn beschrijving door de woorden naso aquilino te gebruiken bij sommige kunstenaars die Dante hebben willen portretteren, de nodige overdrijving uitgelokt en is, in afwachting van

Grondleggers van de Europese literatuur

Noem het vooruitgang, noem het ontaar ding, feit is dat er op het terrein van seksualiteit en erotiek in de afgelopen decennia in hoog tempo veel is veranderd. Dertig jaar geleden lazen middelbare scholieren met rode oortjes de boeken van Jan Wolkers. Onlangs maakte ik mee dat een zestienjarige puber deze boeken als slaapverwekkend terzijde schoof. Vergeleken met wat de tv ons tegenwoordig voorschotelt is Turks fruit niet erg opzien barend, laat staan opwindend.

Het valt dan ook niet te verwachten dat middelbare scholieren van hun als vakken vuller of krantenbezorger verdiende geld de nieuwe beeldschone en prijzige editie van Boccaccios Decamerone zullen aanschaffen. Hoewel dit boek heel lang bekend stond als «pikant», «zinnelijk» en «erotisch» was het zelfs in de ogen van de Wolkers-generatie al erg tam en belegen. Het was meer iets voor het Victoriaanse tijdperk, toen men nog opgewonden kon raken van het woord «boezem» of de suggestie van overspel.

Terwijl de Decamerone in de twintigste eeuw zijn status als verboden en dus begerenswaar dige vrucht verloor, had het boek bij lange na niet dezelfde intellectuele standing als Dantes Divina commedia. Hoewel beide boeken in de afgelopen eeuw verschillende keren zijn vertaald en iedere