Hiroshima mon amour marguerite duras
Renée van Marissing tipt Marguerite Duras: ‘Ik houd van het tastende en tegelijkertijd stellige in haar teksten’
Wat ik recent las
Van collega-schrijver Gilles van der Loo kreeg ik Over een vlakke, kalme zee van de Ierse schrijver Donal Ryan. Ik heb het net gelezen en vind het een ontroerende roman over het verliezen en koesteren van liefde en het zoeken naar een plek om tot rust te komen. In drie lange hoofdstukken leren we de levens van de drie mannen Farouk, Lampy en John kennen, en in het laatste hoofdstuk komen deze drie levens samen. Dat is op een mooie, natuurlijke manier gedaan, ik hou er niet van als zo’n samenkomst te geconstrueerd aanvoelt.
Waar ik naar uitkijk
Dat is de essaybundel Een echte ouder. Over queer ouderschap van Eke Krijnen, die in januari verschijnt. Krijnen schrijft met enige regelmaat opiniestukken voor o.a. Trouw, de Volkskrant en NRC over meerouderschap en onze (heteronormatieve) ideeën over het gezinsleven. Omdat ik zelf ook ouder ben in een regenbooggezin, en herken waar Krijnen over schrijft (bijvoorbeeld over impertinente en soms kwetsende vragen zoals wie de echte moeder van onze kinderen is), ben ik benieuwd naar Een echte ouder. Dit boek wens ik, zeker gezien de huidige politieke ontwikkelingen, een breed publiek toe.
Wat ik g
Grote schrijvers, kleine zielen
Hoezo vrijgemaakt en intelligent? Híj ontmaagde zijn studentes, terwijl zíj in de kroeg tranen van jaloezie in haar wijn liet druppen. Een beetje zielig eigenlijk, en banaal. Mijn illusie over haar groots en meeslepend leven, gevoed door De Beauvoirs dikke delen memoires, moest met deze wetenschap wel in duigen liggen. En dat was ook zo, even.
Schrijversbiografieën zijn ondenkbaar zonder onthullingen. Ze ontlenen er hun bestaansrecht aan. Via zijn literaire werk heeft de schrijver een beeld van zichzelf gecreëerd. Nu gaan we zien of dat klopt met de werkelijkheid. En het klopt nooit. ‘Wie ooit voor Frederik van Eeden heeft gevoeld, raakt door de kennis omtrent diens leven knap bekoeld’, luidde de reactie van Wam de Moor op de biografie van Frederik van Eeden. Jan Fontijn, biograaf van Van Eeden, was na lezing van de biografie van Achterberg door Wim Hazeu niet meer in staat van Achterbergs gedichten te genieten. Zelf is Fontijn nog aan het overwegen of hij de biografie van Maurice Gilliams zal gaan schrijven. Hij twijfelt, want hij is bang hem te ontluisteren.
HET RAADSEL waar iedere biograaf voor komt te staan is dat zijn object held en stumper tegelijkertijd is. Prachtig werk geleverd, alom geëerd en geroemd, en toch niet ande
Frans-Indochina, Marguerite Duras () is vijftieneneenhalf. Ze staat op het dek van de veerboot die haar over de Mekong van Sa Dec naar Saigon brengt. Een elegante, zevenentwintigjarige rijkeluiszoon uit Noord-China heeft haar in de gaten tijdens die overtocht. Meteen valt hij voor het witte schoolmeisje in haar versleten mouwloze jurk van natuurzijde met daaronder hooggehakte schoenen van goudlamé. Zij is onder de indruk van zijn zwarte limousine, een Morris-Léon Bollée. Ze raken aan de praat, waarna hij haar aan wal een lift geeft. Van het een komt het ander. Over hun liefdesroes schrijft Marguerite Duras in De minnaar. Zeven jaar later, ze is dan maar liefst zevenenzeventig, doet ze het nog eens over in De minnaar uit Noord-China. Waarom die tweede versie van De minnaar?
De minnaar ()
In Saigon (nu Ho Chi Minhstad in Vietnam) liep Marguerite Duras school op het Franse lyceum. Eten en slapen deed ze er in een pensionaat. De tijd met haar minnaar bracht ze door in zijn vrijgezellenstudio in Cholon, de Chinese volkswijk van Saigon. Altijd is het toenmalige straatrumoer blijven naklinken in haar herinnering aan de vele uren in die kamer. Glas zat er dan ook niet in de ramen. Er waren luiken en er hingen rolgordijnen, waarop de schaduwen van passanten zich aftekenden.
Marguerite Duras en haar Chinese minnaar; Wie was de rijke man in de zwarte limousine?
de schrijver
Gia Dinh, Vietnam - Parijs) Frans schrijfster en cineaste, eigenlijke naam Marguerite Donnadieu, studeerde aan de Sorbonne wiskunde, rechten en politieke wetenschappen, nam in de Tweede Wereldoorlog deel aan het verzet en werd na de oorlogjournaliste. Na een moeizaam debuut in de letteren werd zij wereldberoemd met 'Hiroshima mon amour' (), dat door Alain Resnais voor de film werd aangepast. Daarna volgden romans, verhalen, novellen en scenario's die de onrust van de mens en het wanhopig pogen een brug te slaan tussen de in eenzaamheid levende figuren, tot onderwerp hebben. Haar jeugd in Vietnam werd in verschillende romans geschetst, bij voorbeeld in 'Un barrage contre le Pacifique' () en in haar beroemdste boek 'L'amant' (; Prix Goncourt). Zij groeide op aan de oever van de Mékong. Toen haar vader stierf verspeelde haar moeder het familiekapitaal. In vertrok zij naar Parijs om haar studie te voltooien en werd lid van de communistische partij. Haar leven lang bleef zij geëngageerd. Haar eerste vier boeken zijn ontstaan vanuit een klassieke opvatting van de roman. Met 'Les petits chevaux de Tarquinia' () en 'Les chantiers' () veranderde haar aan haar dood schreef Duras
Sterrenstatus
Marguerite Duras, nom de plume van Marguerite Germaine Marie Donnadieu, werd in in Indochina geboren, kwam in naar Parijs en stierf daar in Adlers biografie bestrijkt dus bijna de hele twintigste eeuw. In haar boek laat ze vele belangrijke maatschappelijke, politieke en culturele turbulenties de revue passeren. Daarmee geeft ze op aangenaam leesbare wijze een boeiend inzicht in de vorige eeuw. Ze maakt ook duidelijk hoe Duras daarin zowel op het persoonlijke als ook op het sociaal-maatschappelijke en politieke vlak een interessante speelster is geweest.
Adlers kracht is dat zij Duras in alle facetten van haar persoonlijkheid beschrijft. Ze geeft een ontluisterend beeld van het egoïsme en de heerszucht van de schrijfster, en beschrijft hoe fantasie en leugens in de loop van haar leven steeds groter werden. Duras geloofde de laatste decennia vóór alles in haar eigen genialiteit en uitzonderlijke schrijverstalent. Haar realiteit bestond hoofdzakelijk uit de door haar geschapen personages. Ze liet zich als het ware door hen omringen en loog haar eigen waarheid. De aftakeling van Duras was groot, niet alleen fysiek, omdat alcoholisme haar in de greep kreeg, maar ook psychisch, want haar geheugen liet haar meer en meer in de steek.
Duras geldt